En zo vloog een (half) jaar voorbij…

6 maanden geleden al… ruilden we het grote, bruisende Antwerpen in voor het kleinere en stillere Arlon. Onze kinderen leerden in sneltempo Frans en wij ons aanpassen aan een ‘ander land’. We verbazen ons er elke dag nog over hoe goed de beslissing aanvoelt. Een terugblik op 6 maanden ‘expatleven’ in deze bijzondere ‘coronatijd’…

is Wallonië nu echt een ander land?

Voor we verhuisden zei Tijl dat we naar een ander land, Wallonië, zouden verhuizen. Ik verbeterde hem dan met schaamrood op de wangen. Maar eerlijk? Nu we hier wonen, voelt het soms echt zo. De mensen, de gewoontes, de cultuur en ja… sommige regels zijn echt totaal anders.

Zo schakelt het ziekenfonds bijvoorbeeld niet automatisch over op de Waalse tak. Wat maakt dat we – zolang we ons niet laten overzetten van Antwerpen naar Luxemburg – onze doktersattesten in Vlaanderen moeten binnen brengen. Een ander voorbeeldje: in Vlaanderen kregen we – als deel van de covidmaatregelen – uitstel tot november om naar de autokeuring te gaan. In Wallonië gold dit uitstel niet en moesten we bijbetalen voor laattijdige keuring. De onthaaldame merkte laconiek op: “Ja mevrouw, u weet toch ook dat Vlaanderen en Wallonië niet altijd overeen komen.” Dat moet je ze dan ook wel geven: mensen lachen er eens goed mee en gaan dan verder, klagen over dat het niet eerlijk is, pakt gewoonweg niet.

Corona: een zegen of een vloek?

Verhuizen middenin dit knotsgekke coronajaar… Soms vraag ik me af of dat het er nu moeilijker of net makkelijker op maakt. We hebben wel ontzettend veel geluk gehad dat onze plannen de maatregelen wat volgden: we deden het bod op ons huis 2 weken (!) voor de lockdown, ik nam al mijn verlof op in part-time tijdens de eerste lockdown, we verhuisden met de nodige hulp van vrienden en familie in juni omdat het dan mocht en kozen (gelukkig!) een goeie school vlakbij zonder wachtlijsten zoals we gewend waren.

Tuurlijk missen we onze vrienden en familie in Antwerpen wel, maar wat zouden we nu meer kunnen doen dan zwaaien aan de voordeur? Hetzelfde met contacten leggen: mensen zijn heel vriendelijk en verwelkomend, maar meer dan dat kan nu niet echt. En ook de meeste dingen die de jongens missen zijn nu afgeschaft of moeillijk te doen door de lockdown.

“Dat was geniaal!”

We hadden vooral schrik dat onze twee zoontjes, Daan en Tijl, ongelukkig zouden zijn. Tenslotte is de verhuis onze beslissing. Maar ze doen het opvallend goed. Ze zijn gelukkig hier en dat is wel belangrijk. Daan zei pas nog dat hij wilde dat we sneller verhuisd waren. Hun Frans is nog niet perfect, maar ze begrijpen best veel en kunnen zich al goed uitdrukken. Beide jongens krijgen ook bijles op school. Soms is het echt grappig hoe ze Franse uitspraken beginnen te gebruiken zoals “dat is echt geniaal!” of hoe sommige woorden een Franse tongval krijgen zoals covied, googell, bacón en té cooll !

Waar is de b&b?

Wie hier al even mee leest of wie ons verhaal persoonlijk kent, weet dat ik al jaren droom van een eigen gastenverblijf. Helaas hebben we tot nu toe nog geen geschikte locatie gevonden. De huizenprijzen zijn ook best pittig in Arlon en omstreken waardoor we nog steeds op zoek zijn naar die éne niet te missen kans. We blijven er wel aan werken en ik hou je zeker op de hoogte.
De vele vragen die hier krijg naar Nederlands leren en verbeteren, zetten me wel aan het denken: ik bekijk nu of ik online mensen kan helpen om hun Nederlands te verbeteren en wil een eigen podcast met tips opzetten. Alle advies, interessante webinars en ervaringen daarover zijn meer dan welkom!