Doornroosje

Er was eens een koningspaar dat zo graag kinderen wilde. Na vele jaren was het eindelijk zo ver: ze kregen een dochtertje: Aurora. Het hele koninkrijk was dolgelukkig. Het koningspaar besloot een groot feest te organiseren. Ze nodigden familie, vrienden, inwoners en twaalf wijze feeën uit om de geboorte te vieren.

Er waren dertien feeën in het koninkrijk, maar het koningspaar had maar twaalf gouden borden. Ze besloten om één fee niet uit te nodigen, een oude, gemene fee. Op het feest, gaven de feeën magische cadeaus en wensen aan de kleine prinses.

Toen de twaalfde fee haar wens begon, horen ze plots een luide knal!

[deur slaat]

De dertiende fee stormde binnen. Ze was woedend en riep uit: “Wat? Willen jullie MIJN wensen niet voor prinses Aurora? Ik zal jullie leren!” 

En toen zei ze in haar liefste toon: “Lieve prinses Aurora. Jij wordt de mooiste en liefste prinses die het koninkrijk ooit gekend heeft. Iedereen zal je graag zien en waar je ook komt, zal je geluk brengen. Maar aan dat geluk komt ook een einde! Op je achttiende verjaardag zul je je vinger prikken aan een spinnewiel en sterven!”

[SCHRIKGELUIDEN]

Dan stormde de boze fee weg en liet iedereen verstomd achter.

Er barstte paniek uit. Gelukkig had de twaalfde fee haar zegen nog niet had uitgesproken. “Rustig! Rustig! Ik heb nog geen wens gegeven!” zei ze. “De vloek is sterk, maar ik kan hem verzachten: “Je zal niet sterven, maar in een diepe slaap vallen. Tot je ware liefde je wakker maakt met een kus.”

De koning en de koningin wilden absoluut de vloek te voorkomen. Ze verboden spinnewielen en lieten alle spinnewielen in het koninkrijk vernietigen. Stof om kleren te maken, moesten ze vanaf nu dan maar elders zoeken.

Aurora groeide op bij haar meter, de twaalfde Fee, in het bos. Ze leerde een jongen kennen, Philip. Philip kwam soms spelen in het bos en ze hadden veel plezier.

Op haar achttiende verjaardag mocht Aurora terug keren naar het kasteel. De koning en koningin planden  een groot feest. De prinses miste de het bos en wandelde door het kasteel op zoek naarrust. Iedereen leek wel bezig met het feest!

In de hoogste toren van het kasteel vond ze een verborgen kamertje. In die kamer zat een oude vrouw te spinnen op een groot spinnewiel… 

“Wat is dat?” vroeg ze.
“Kom toch binnen meisje”, zei de vrouw. 
“Maar wat doet u?” vroeg de prinses. 
“Ik maak stof. Wil je het ook eens proberen?” vroeg het vrouwtje.

De prinses had nog nooit een spinnewiel gezien en ze wilde het heel graag proberen. Maar toen ze het spinnewiel aanraakte, prikte ze haar vinger en viel in slaap….

En met haar, het hele kasteel. Overal lagen mensen te slapen: op de vloer, op de sofa, in de keuken,… Jaren gingen voorbij. Niemand kon de slapende mensen wakker maken. Er groeide een enorme doornenhaag om het kasteel heen. De legende van prinses Aurora verspreidde zich over het land en ver daarbuiten. Maar wie het ook probeerde, niemand kon de doornenhaag weg krijgen.

Philip, stiekem een prins van het buurland van Doornroosje, zocht intussen in het bos naar zijn beste vriendin. Maar waar hij ook zocht, hij vond haar niet. Tot haar meter hem over de vloek vertelde. Hij besloot hij een kijkje te gaan nemen.

De dappere prins baande zich een weg door de doornenhaag. Hij sloeg en sloeg, zijn armen stonden vol krassen van de doornen. Maar hij gaf niet op. Plots gingen de takken uit elkaar. 

Voor hem was een prachtig kasteel. De poort stond open. En binnen lag iedereen lag te slapen. [snurkgeluiden]

Hij sloeg op de poort, muren, de grond…. Hoeveel lawaai hij ook maakte, niemand werd wakker. De prins besloot op zoek te gaan naar Aurora. Hij vond haar hoog in een toren. Ook in slaap. 

De prins boog voorover en kuste haar. Met die kus, verbrak hij de vloek. De prinses werd wakker. En met haar het hele kasteel.

Prinses Aurora en de prins Philip besloten te trouwen. Ze organiseerden een prachtige bruiloft. En deze keer waren ALLE feeën uit het koninkrijk uitgenodigd, zelfs de boze fee die de vloek had uitgesproken. Ze zegende het paar met geluk en liefde.