De prinses op de erwt

Lang geleden, heel lang geleden in een land hier niet zo ver vandaan, woonde een knappe prins. De prins had alles wat hij maar wilde: een mooi kasteel, veel vrienden en hij maakte veel plezier. Maar was hij eenzaam. Hij wilde zo graag een prinses ontmoeten.

Op een dag zei hij tegen zijn moeder: “Ik ga op zoek naar een vrouw. Mijn prinses.” En zo vertrok de prins op zoek naar de prinses van zijn dromen. Hij reed lange dagen van land naar land. Hij ontmoette de mooiste prinsessen, prinsessen die hielden van paardrijden en heel mooi piano konden spelen. Prinsessen die ongelofelijk slim waren en prinsessen die heel mooi konden dansen. Maar hoe hij ook zocht. ‘Zijn prinses’ vond hij niet.

Maanden later kwam hij terug thuis.
“Ik heb mijn ware prinses niet gevonden” zei hij tegen zijn ouders.

“Maar je hebt honderden prinsessen ontmoet,” zei zijn vader.
“Duizenden,” zei de prins somber.
“En niemand paste bij jou?” vroeg zijn moeder.
“Geen van hen leek me een échte prinses,” zei de prins.

Zijn vader zuchtte diep. “Ze waren toch dochters van echte koningen en koninginnen?” vroeg de koning.
De prins knikte.
De koning wreef over zijn baard en vroeg: “Hoeveel echter kan een prinses dan zijn?”
De prins haalde zijn schouders op en zweeg.

—

(klop klop klop)
Op een avond klopte er plots iemand op de paleispoort. Het stormde vreselijk buiten. De oude koning deed zelf de poort open.
Buiten stond een meisje. Ze was helemaal doorweekt. Haar haren hingen in slierten over haar schouders. Haar mooie jurk zat vol modder.

“Kom binnen kind,” zei de koning. “Dit is toch geen weer! Wat brengt u hier?”

“Goedenavond” zei het meisje. “Ik hoorde dat hier een prins woont en dat hij op zoek is naar een vrouw?”
“Dat klopt,” zei de koning. “Maar mijn zoon wil enkel trouwen met een echte prinses,” zei de koning.
“Oh ik ben een echte prinses. Ik zie er niet zo uit…,” zei het meisje zacht. “Het spijt me dat ik zo kom aankloppen. De storm overviel me en…”

“Mijn kind, kom snel binnen opwarmen,” zei de koning. Hij bracht haar naar het haardvuur om op te warmen. En dan ging hij zijn vrouw en zoon zoeken.

De prins zijn ogen lichtten op. Zo mooi was ze, ondanks haar natte kleren en haren. Hij was erg nieuwsgierig en vroeg: “Wat brengt je hier door de storm?”

Het meisje vertelde dat ze een prinses was. Ze had gehoord dat hij een prinses zocht en had dagen gereisd om hem te zien. Maar de storm had de paarden bang gemaakt. Ze was te voet om hulp gaan zoeken.

De koningin stuurde ruiters op zoek naar haar koets en de koetsiers. Tegen het meisje zei ze. “Blijf vannacht maar hier. Ik laat een kamer voor klaarmaken.,”
“Dat is heel vriendelijk,” zei de prinses.

De koningin wandelde de kamer uit. Haar zoon volgde haar en fluisterde: “Misschien is zij wel mijn prinses…”
“Dat kan,” zei de koningin. “Morgen weten we meer. Blijf jij nu maar bij onze gast.”
En tegen een dienstmeisje: “Zorg jij voor eten en warme thee?”

En ze wandelde weg.

“Haal één droge erwt in de keuken.”
“Eén erwt?” vroeg het kamermeisje.
“Eén erwt.” knikte de koningin.

Ze legde de erwt op het bed van de prinses.

Daarop liet ze wel twintig matrassen leggen. En dan de zachtste lakens die ze konden vinden in het paleis. Toen de kamermeisjes klaar waren, kwam het bed bijna tot aan het plafond.

De koningin ging weer naar beneden. Haar zoon en de prinses zaten druk te praten bij het haardvuur.
“Waar kwam je juist vandaan?” vroeg de koningin. De prinses droomde weg en vertelde over het land waar ze woonde. Over de lieve mensen en de prachtige natuur…

“Je bent wel erg ver van huis,” zei de koningin. “Vond je geen prins dichter bij?”
“Jawel,” zei de prinses. “Ik heb veel jongemannen leren kennen. Maar geen enkele man was de ware prins voor mij.”
“Ik weet precies wat je bedoelt,” zei de prins.

De hele avond babbelden de prins en de prinses vrolijk met elkaar. Tot het tijd was om te gaan slapen.

De prinses klom in het hoge bed en viel in slaap. Maar al snel werd ze wakker. Het leek wel of er een steentje in haar bed lag. Hoe ze ook draaide, hoe ze ook keerde. Ze kon er niet van slapen en het deed zo’n pijn.

De volgende ochtend wekte de koningin het meisje zelf. “Goeiemorgen! Het ontbijt is klaar?” riep ze vrolijk.
“Goeiemorgen,” geeuwde het meisje.
“Kom maar snel naar beneden mijn kind. De prins wacht op jou”, zei de koningin. En weg was ze.

De prinses verscheen als laatste aan het ontbijt. Ze had haar haren mooi gekamd en een nieuwe jurk aan getreokken. Maar ze zag er niet uitgeslapen uit. Ze had donkere kringen onder haar ogen en geeuwde de hele tijd. Het leek wel alsof ze de hele nacht wakker gelegen had.

“Je ziet er zo moe uit,” zei de koningin. “Hoe was je nacht?”

“Ik…” Het meisje keek snel weg. Ze wilde niet onbeleefd zijn. Ze waren zo vriendelijk. Ze kon toch moeilijk zeggen dat ze de hele nacht wakker gelegen had. Dat er een een steentje in haar bed lag…

“Zeg maar,” zei de koningin.

“Ik kon niet slapen,” zei het meisje. “Het leek wel of er een steentje in mijn bed lag. Het deed zo’n pijn. Ik heb blauwe plekken op mijn rug en armen.”

“Maar dat is fantastisch nieuws!” riep de koningin uit. Iedereen keek haar verbaasd aan. Niemand durfde iets te zeggen.

“Dit meisje is een echte prinses!”

Toen riep ze een een kamermeisje. Het meisje had een kussen met een erwt erop vast.

“Deze erwt lag in je bed. Ik heb er wel de twintig matrassen op laten leggen,” zei de koningin. “Toch kon je ze voelen. Enkel de huid van een echte prinses is zo gevoelig dat je één enkele erwt dóór twintig matrassen heen kunt voelen.”

“Ik wist het!” riep de prins uit. Hij liet naar het meisje, ging op één knie zitten en vroeg: “Wil je met me trouwen?”

Een maand later trouwden ze. En ze leefden nog lang en gelukkig.

En de erwt? Die kreeg een mooie plek in het kasteel. Als niemand ze weggenomen heeft, ligt ze er nu nog altijd.